het zwolse frankrijk

Zoals wel vaker herinner ik me Nimes. De parel in Zuid Frankrijk lag te zweten in de zinderende hitte. Vermoeit, zware backpacks en twee weken Europa achter de rug. We struinden ellendig strompelend een steile heuvel op. De heuvel als laatste obstakel waarna we handen schuddend de herberg bereikten. Heb ik deze scene niet al eens besproken? Ik heb hem als mooie herinnering tientallen malen voorbij laten trekken.

Soms klamp ik me vast aan al dat moois wat rust in het verleden. De pieken tussen de dalen. Ik zit op een terras in de stad, open er mijn cinema en projecteer er mijn avonturen. Mijn overwinningen en momenten van intens geluk. Ik denk aan bruisende avonden vol liefde, de fles champagne onder ons bankje en ook aan Nimes. De prachtige Franse anekdotes die telkens worden verfraaid door het aandikken van romantiek. De cameravoering verbetert, de regie speelt met nieuwe technieken en de personages komen beter en beter in hun rol. Het was verrekte warm op die Franse heuvel, ik kon echt niet meer, maar lijk het vergeten te zijn. Ik herinner me de romantiek, de broederschap van twee vrienden op avontuur. Zonder kopzorgen, zonder sleur en zonder ballast.

Het was winter in Zwolle. Vier maanden lang werd ik wakker met een zwarte bal in de maag. Een zware bal die rolde op het timbre van frustratie, tegenzin en de wetenschap te doen wat je niet wilt. De bal rolt, bonkt op de deur maar ik druk op snooze. Leg de bal even terug in het rek om hem negen minuten later nog heviger te voelen rollen. Geen weg terug, geen ruimte meer voor rust. De dag is begonnen. De benen naast het bed. Zittend op de rand met het hoofd in je knieën. Je verstand zegt opstaan maar je doet het niet. Je laat je terugvallen op het bed en enkele minuten staar je naar het plafond. Nog even niet beginnen omdat je het niet kan.

´Mooi was dat, met z´n allen de schouders er onder. Samen lijden, samen in hetzelfde schuitje, ieder zijn eigen gedachten.´
´Hoe laat moest je ook alweer op? Volgens mij was het vooral een tijd van klagen en schreeuwende wekkers op onmogelijke tijdstippen. Was het niet teleurstelling troef´
´Een tijd van klagen en vroeg opstaan maar het had wel iets. Een tijd van saamhorigheid, a brotherhood of men. Het leren kennen van mensen. Meedraaien in een onbekende wereld, een ervaring rijker.´

Ik geniet van de ontluikende lente. Lopend langs Zwolse grachten zie ik narcissen bloeien in het gras. Een praatje met een visser aan de waterkant. Bomen ruiken de lente, proeven het nieuwe seizoen en denken aan het mooie groen wat over enkele weken zal floreren aan de nog kale takken. Ik geniet van het heden, proef de dag en probeer hem te plukken. En het verleden? Hoe mooi het ook was: Vaak nog veel mooier neem ik haar mee. Beleef ik haar in het heden.


justathougt voor zinderend