/dev/null

De setting is een vierkant polyester vlot, drijvende op zo'n honderd meter uit de kust, ergens in de golf van Genua. Een zware ketting naar een verbleekte, ooit rode boei moet voorkomen dat ik langzaam wegdrijf over zee, richting Corsica. Ik laat de zon mijn huid drogen, ze laat een microscopisch dun laagje zout achter dat zachtjes weerstand biedt als ik me beweeg. Ik laat me wiegen door het water dat me zacht klotsend tegen de zijkanten van het vlot zoete woordjes toefluistert die verder niemand verstaat, soms verstoord door wat voorbijwaaiende flarden badplaatsrumoer vanuit de richting van het vaste land, maar nooit onverstaanbaar.

Als ik mijn ogen open doet het felle licht van de zon de kleuren op mijn netvliezen verschieten. De lucht boven de strook witte steentjes die het strand voor afkalving beschermen, zindert als een broeierige regenboog waarin poppetjes in felgekleurde badkledij vaag heen en weer bewegen. Ik accepteer mijn gebrek aan scherpte zonder enige spijt en sluit mijn ogen.

Volkomen vrij van blokkades laat ik mijzelf afzinken in mijn onderbewuste. Geen baas die aan me trekt, geen school die op me wacht, geen ouder die mij beperkt en geen lief die me claimt. Ik lig stil, de stroming heeft geen vat op mij. Ik dobber in de richting van mijn toekomst, slechts gestuurd door de draaiing van de aarde. Aan het einde van de reis wacht mij de avond, met vrienden zonder verplichtingen, etend en drinkend onder een mediterrane sterrenhemel vol geuren en beloftes. Even voel ik mijn lippen krullen als ik denk aan de fles Vecchia Romana die van hand tot hand gaat, de muziek op het strand, het meisje waarmee ik vrij zonder ooit verbonden te worden en de nacht die zal volgen zonder mijn leven te belasten.

Dan vervaagt de wereld in een blauwe hemel en bereikt mij het moment dat ik volkomen vrij ben van mijn gedachten. Volledig vrij, zonder te weten dat dit moment eenmalig zal zijn. Een volmaakt leeg hoofd, zonder enig actief bewustzijn.

Zo zou de dood moeten zijn...