sein

Om nu te zeggen dat ik een geordend persoon ben, nee. U zou voor de grap eens in mijn kamer moeten kijken. U zou vooral lachen om mijn prikbord, mijn pogingen om een ordelijke boekenkast te realiseren, en de kasten vol kleren die ik gauw aan het oog onttrek.
Echter, orde in de chaos scheppen lukt me meestal wel. In deze wereld van werkbriefjes en deadlines zal een mens wel moeten.

Meestal gaat het dus redelijk goed. Afspraken gaan direct in de agenda, tassen worden in alle rust ingepakt.
Soms wordt het echter te veel. De draagkracht wordt minder dan de draaglast, zoals ze het op de sociale academie zeiden. Ik krijg het gevoel achter de feiten aan te lopen. En ik ga vergeten.
Vergeten mailtjes te beantwoorden, bijvoorbeeld. En voorwerpen ontsnappen aan mijn aandacht.
Een seintje aan mezelf dat het misgaat, eigenlijk.

Een seintje, om te zeggen "niet zo doorgaan, Ca" Ik weet dat als ik het zo zou laten gaan, dat ik dan overspannen zou worden uiteindelijk,of in ieder geval niet gelukkig.

Gisteren zat ik prinsheerlijk te werken achter mijn PC, toen een mailtje verscheen in mijn inbox.
Ik houd van de ping die dat geeft in Outlook. Ik heb altijd nog het gevoel dat ik kantoortje speel.
"We hebben uw portemonnee gevonden" zei het mailtje. Het kwam van de portier van een gebouw waar ik even iets in de bus had gestopt.

Als ik er twee seconden was geweest, was het veel.
Maar het was kennelijk genoeg om iets te verliezen.

Toen ik terugliep naar het bewuste gebouw, werd ik toch opeens vrolijk.
Vrolijk, dat mijn portemonnee zo snel en veilig teruggevonden was. Ik had hem op slechtere punten kunnen laten liggen.
En ik werd vrolijk, omdat ik mezelf tijdig waarschuw.

En omdat het weekend was.
Een heel weekend voor mij, om te rusten.

Maandag zal ik weer de controlfreak zijn die ik altijd ben.

zomerstorm