Normaal gesproken is het zo dat wanneer je ergens je aandacht op vestigt het opeens overal isen je het niet meer niet kunt zien. Het lijkt de rest over te nemen, te groeien naarmate de tijd vordert. Want hoe vaker je het tegen komt, hoe meer het je opvalt.Maar zoals andere woorden in mijn hoofd hameren, weerklank vinden en dan overal opduiken, zo liet zinderend verstek gaan.
Zinderend gaf wel ergens een vaag gevoel. Maar een werkelijke betekenis of andere woorden kon ik er niet aan geven. Het liet me woordloos, sprakeloos, beeldloos. Het was associatievrij.
Zelfs het woord zelf leek zich te verschuilen…
Totdat ik nietsvermoedend en zeker niet over ‘zinderend’ nadenkend op zoek was naar een ansichtkaart. Ik had alle ansichtkaartverkopende winkels al zo’n beetje gehad in het centrum en was bereid om dan maar een keuze te maken uit de verzameling kaarten die ik thuis had, toen mijn lief opeens ergens rechtdoor liep terwijl ik dacht linksaf te gaan.Toen ik zei dat we links moesten voor dat ene shirt waar we ook nog even naar zouden gaan kijken, zei hij dat we net zo goed even door konden lopen naar een voordeelboekhandel verderop om te kijken naar kaarten.Aldus geschiedde.Nadat ik alle kaarten had doorgespit zonder een geschikte te vinden liep ik verder de boekhandel in en pakte een boek van de plank, draaide het om en las;
Susan voor zinderend
2 opmerkingen:
Zinderend voelt als warmte en kou. Dat is het eerste waar ik aan dacht. (Mijn logje verschijnt vanavond, dan kan ik erover doorbomen!) :-)
Dit smaakt naar meer - voor mij -, als op avontuur, naar zinderend, het zinderend van nog onvermoede Susan.
Een reactie posten