Heet in de kont

In bepaalde kringen is het, naar het schijnt, niet ongebruikelijk seks te bedrijven op het aanrecht. Suffie denkt daar het zijne van. Natuurlijk zijn er een aantal logistieke voordelen: biertje onder handbereik in de koelkast, knabbelnootjes in het kastje boven het gootsteen en gedurende de oraliteiten heb je mooi even de tijd om de afwasmachine te vullen. Bovendien is het gebruikte materiaal gemakkelijk schoon te houden, al is het maar door de directe aanwezigheid van warm en koud stromend water.

Ook de ergonomische aspecten van het neuken in de keuken verdienen enige positieve aandacht. De werkhoogte van de meeste aanrechten bieden namelijk bij juiste plaatsing van de partner een optimale werksituatie die niet belastend is voor knieën, rug of kuitspieren, uiteraard mits het werkblad volgens de geldende normen of richtlijnen geplaatst en gemonteerd is.

Waarom dan Suffie's bedenkingen? Welnu, die komen vooral voort uit het gegeven dat een eerste vereiste voor een veilige vrijomgeving, namelijk een opgeruimde en grondig schoongemaakte keuken, in Huize Suffie een problematische is. In combinatie met een niet al te groot aanrecht, betekent dit een onaanvaardbaar risico op ongewilde zelfkastijding.

Kijk, op zich kan het geen kwaad als je in het vuur van de strijd je partner per ongeluk neerplant in een half afgegrazen bord broccoli met slavink, tenzij de slager de gewoonte heeft om het lapje spek met behulp van een cocktailprikker om de vink heen te verzegelen. Maar vervelend wordt het als het ruimtegebrek het jonge paar dwingt om uit te wijken naar het smalle randje bij de wasbak. Joost mag weten hoeveel jongedames na een dergelijke stunt enige weken rond hebben gelopen met de letters "Grohe" in spiegelschrift in hun onderrug gestanst. Suffie's grootste angst is echter het missen van het indicatielampje voor restwarmte op de keramische kookplaat. Tenslotte, is Suffie als het er op aankomt nog wel in staat om het opstijgende gekerm, op dat moment wellicht ten onrechte toegeschreven aan wellustige uitingen, te koppelen aan een plotsklaps opstijgend barbecue-aroma??

Suffie kiest in dat licht liever voor de relatief veilige stevigheid van de keukentafel, die bovendien ook qua werkhoogte net iets voordeliger uitpakt. En dit ondanks het trauma dat Suffie heeft opgelopen na het grondig en pijnlijk vernielen van zijn Ikea Visdalen® eettafel (in uitgeklapte toestand, dus eigen schuld). Ook hier dient echter één kanttekening geplaatst te worden. Mocht u serieuze plannen hebben de eettafel ter lustbeleving te bestijgen, vraagt u dan -liefst voordat u door bronst wordt bevangen- één ding af: bent u gewoon om 's avonds de tafel alvast voor het ontbijt op te dekken??

Het missende gedicht
ik geef je vorm met mijn woorden,
jouw lichaam in taal.
schrijf met mijn vingers
het hele verhaal.

Wanneer ik je uitlijn
in de nacht,
een vinger strijk langsheen,
zacht.

Mijn hand leg op je heup,
en daar zachtjes duw,
langzaam hoper kruip
jouw tepel knijp, ruw.

En als ik veel later
mijn hoofd op je schouder vlei.
en mijn vingers in jouw vingers
gestrengeld de laatste zinnen
op je lijf geschreven,
je nog urenlang woordenloos
blijf beminnen.

matuvu.nu

(het is weer zo'n moment dat ik)

de tranen in mn keel en achter m'n ogen
ik mis iedereen,
het giert door mijn lijf, om mijn hart
mijn handen tintelen er van
weer wellen tranen op, maar nog niet genoeg
waar kan ik mijn hoofd in een schoot vlijen
en eindelijk de rust vinden die ik op dit soort momenten ontbeer

En dan zijn er tranen omdat die schoot er niet zal zijn

en dat ze kwam en dat ik huilde
tot ik moe was
en kon slapen



Susan voor Zinderend

STIL:

Er bestaat een contradictie
als het gaat om stilte
Zelfs de stilte lijkt te spreken
in duidelijke en heldere taal
En als de stilte spreken gaat
Zegt het: Sssssttt ...

met-k.com

Stilte in de herfst

Toen ik de aula uitliep en me aansloot bij de stoet, bedacht ik mij dat het een veel te mooie dag was voor een begrafenis. Het was niet echt warm, maar de lucht was egaal blauw en het groen op de begraafplaats kleurde rijp van de herfst. Op een bankje in de zon zaten twee oudere heren naar de voorbijkomende stoet te kijken, de benen over elkaar, zwijgend en met een uitdrukking van tevreden genieten op hun gezicht.

Mijn gedachten gingen met me op de loop, naar vele jaren geleden, toen ik als kind regelmatig bij mijn oma verbleef in haar huisje in de Amsterdamse Pijp. Naast Oma woonde Tante Grietje, net als Oma een "dame op leeftijd". Iedere zaterdag ging Tante Grietje de hort op, samen met haar beste vriendin, ieder met een lunchpakketje en op hun paasbest gekleed. Samen liepen ze kirrend en giechelend gearmd de straat uit in de richting van de Amstel.

Aan het einde van de middag kwamen ze weer terug, babbelend, lachend en gniffelend om iets waarvan alleen zij weet hadden. Op een dag, toen ik voor het open raam zat te spelen, hoorde ik Oma vragen waar de dames eigenlijk naar toe gingen. "Naar de Oosterbegraafplaats", antwoordde Tante Grietje verrukt, "meid, heerlijk daar. Al dat groen, en die stilte. Heerlijk op een bankje zitten in de zon. En met alle begrafenissen lopen we mee. En maar janken! Zalig! Vanmiddag zijn we zelfs mee naar binnen gelopen en hebben koffie en cake gehad." Oma was hoofdschuddend naar binnen gelopen en ik heb mijzelf jarenlang verwonder over de gewoonte om bij de begrafenis van een vreemde naar binnen te lopen en koffie en cake te nemen.

Toen de kist gezakt was en de bloemen waren geworpen, liepen we langs dezelfde weg terug naar de aula. Zorgvliet was mooi in de herfst, realiseerde ik me. Veel groen, in vele tinten, en de statige uitstraling van oud Amsterdam Zuid. De oudere heren zaten nog steeds op hun bankje. Beschaamd realiseerde ik me dat ik naar hen staarde. Eén van hen staarde naar me terug, met scherpe blauwe ogen. Oud, maar kalm en tevreden. Ik gaf hem een beleefd knikje en bij wijze van antwoord hief hij even een hand op. Toen opende hij zijn trommeltje en nam hij een hapje van zijn boterham.

Nazinderen

Vier natte voetstappen op de badmat verraden een verrukkelijk baden, vroegtijdig afgebroken. Twee grote en twee kleine voetstappen en in de gang nog vier van ieder. Een vochtig spoor van twee lege glazen op de badrand naar omgewoelde lakens.

Volg het spoor, maar houdt uw adem in. Aan het eind ligt een warme kluwe ledematen, gelieve niet te storen. Over een paar uur is het weer licht en zijn de voetstappen verdwenen. De glazen van de rand en de lakens recht. De sporen verdwenen.

Vaag verscheurend

Oedipus wil ik zijn
wanneer mijn ooghoeken
jou genadeloos vaag registreren
word ik gestoken
en jouw stem
draait het lemmet
nog even rond
in de wond
gapend jij en zij
ik geef geen kik
ik slik en
snij mijn vlees
seignant besteld
medium gekregen
maar bloed
vloeit in overvloed
langs de tafel
en gaat waar ik kruip
en crepeer